İlahiyatçı müellif Nihat Hatipoğlu, ünlü müellif Victor Hugo’nun, Hz. Muhammed’e olan sevgisini ve hayranlığını anlatarak, “La Legende des Siecles (Yüzyılların Efsanesi)” yapıtında Hz. Muhammed için pek çok şiir yazdığını belirtti. “Büyük muharrir Victor Hugo’dan Hz. Muhammed şiiri” başlıklı yazısında, “Mahomet” şiirinin Türkçe’ye çevrilmiş halini yayımladı. İşte o yazı:
“Victor Marie Hugo, romantizm akımına bağlı Fransız romancı, oyun müellifi ve şairdir. 1802’de doğdu, 1885’te Paris’te öldü. En meşhur Fransız müelliflerden biri olarak kabul edilir. Hakkında en çok eser yazılan 100 bireyden biridir. Güçlü siyasi argümanları vardı. Halk tarafından çok sevildi. Cenazesine 2 milyon kişi katıldı.
Hugo, “Muhammed” şiirinin müellifidir. Hıristiyan dünyasının asırlardır tartıştığı Victor Hugo’nun Hazreti Muhammed (SAV) için yazdığı dizelerin tam metni Türkçe’ye çevrildi. Ağrı İbrahim Çeçen Üniversitesi Lisan Eğitim Merkezi Fransızca Kısmı Öğretim Görevlilerinden Yakup Kanun’un, uzun araştırmalar sonrası özgün metnin üzerinden çeviri ettiği “Mahomet” şiirinin her dizesinde Peygamber’in mütevazı hayatı ve büyüklüğünden izler var. Hugo yapıtında Hz. Muhammed’in ölmeden evvelki son vakitlerini anlatıyor.
Hugo’nun, Fransa’nın gerçek manadaki tek destanı olarak kabul edilen, “La Legende des Siecles (Yüzyılların Efsanesi)” isimli yapıtında; Allah, İslam, Kur’an ayetleri ve Hz. Muhammed ile ilgili çok sayıda şiirinin olduğu yüz yıllardır biliniyor. Lakin yapıtın Brüksel’de 1859 yılında yapılan birinci baskısında yer alan İslam Peygamberi’ne dair “Mahomet” şiiri, başka baskılarından çıkarılmıştı. Yüzyılların Efsanesi’nde de yer alan “Mahomet”i “Fransa Ulusal Bilimsel Araştırma Merkezi”, fakat 1985 yılında yayınladı. Bu yayınla birlikte Hugo’nun Müslüman olduğu tartışılmaya başlandı. İşte Yakup Yaşar’ın çevirdiği Mahomet şiiri şöyle:
L’AN NEUF DE L’HEGIRE (HİCRİ DOKUZUNCU SENE) MAHOMET (HZ. MUHAMMED)
Vazifesinin yakın olduğu içine doğmuştu
Metindi, kimseyi kınamıyor, incitmiyordu
Yolda gördüğü kimselerle selamlaşıyordu
Her gün güya biraz daha yaşlanıyordu
Oysa yalnızca yirmi ak vardı siyah sakalında
Durup su içen develeri izliyordu ortada sırada
Böylece, deve güttüğü vakitleri hatırlıyordu.
Sanki cenneti görmüş, İlahi aşkı bulmuştu
Sanki kâinatın yaratılışına şahit olmuştu
Alnı dik, yanakları kusursuz, benzersizdi
Kaşları ince, bakışları manalı ve keskindi
Boynu, gümüş bir testinin boğazıydı güya.
Tufanın sırlarını bilen Nuh’un havası vardı.
Ona istişareye gelenlere, adil davranırdı
Kimi itiraf eder, kimi güler ve inkâr ederdi
Sessizce dinler, en son konuşurdu kendisi
Ağzından dua ve zikir hiç eksik olmazdı
Çok az yer, karnının üzerine taş koyardı.
Boş durmaz, koyunlarını sağıp oyalanırdı
Oturur yere, elbiselerini kendi yapardı
Artık genç değildi, eski gücü de kalmamıştı
Yine de, herkesten daha fazla oruç tutardı
Altmış üç yaşında, bir ateş sardı vücudunu
Kutsal Kitap Kur’an’ı bir kere daha okudu
Sonra, sancağı, Said’in oğluna teslim etti.
Onlara, “Artık ortanızdan ayrılma vakti geldi
Allah birdir, daima onun yolunda savaş” dedi.
Mahzundu, bakışlarında, yurdundan zoraki
Sürülen yaşlı bir kartalın hüznü vardı sanki
Yine, her günkü vaktinde mescide geldi,
Ali’ye tabi olanlar da gerisinden geliyordu
Ve, kutsal sancak rüzgârda dalgalanıyordu.
Benzi soluktu, döndü ve kalabalığa seslendi
“Ey beşerler, ömür bitiyor, hayat gelip geçici
Biz, karanlıkta birer zerreyiz, büyük olan O’dur
Ey beşerler, O’ndan diğer rehberim yoktur
Onsuz bir bedelim olmazdı.”
Bir zat ona, “Ey müminlerin gerçek Sultanı!
Seni dinler dinlemez, herkes inandı sözüne
Sen doğduğunda, bir yıldız doğdu gökyüzüne
Kisra sarayının üç kulesi birden devrildi” dedi.
O da, “Melekler ölümümü müzakere etti;
Vakit tamam, dinleyin! Şayet rastgele birinize
Bir kötülük yaptıysam, çıksın herkesin önünde
Ben ölmeden, gelsin intikamını alsın artık;
Kime vurmuşsam, o da bana vursun” dedi.
Ve uzattı yavaşça asasını oradan geçenlere.
Yaşlı bir bayan, bir koyunu kırpıyordu eşikte
Ona, “Tanrı yardımcın olsun!” diye seslendi.
Bakışlarında bir hüzün vardı, epeyce bitkindi
Dalgındı; birden, şöyle dedi: “Herkes duysun!
Allah benim adımı andı! Bundan emin olun
Topraktan insan, nurdan bir peygamberim
İsa’nın getirdiği dini tamamlamaya geldim.
Ashabım, ben sabır taşıyım, İsa tatlı dilliydi.
Zira her şafak, doğacak güneşin müjdecisi
İsa benden evvel, fakat ne Rab’dır ne de oğlu
O, gülü koklayan Bakire Meryem’den doğdu.
Unutmayın, ben de etten kemikten bir faniyim
Kuruyan bir balçıktan öbür bir şey değilim;
Şu dünyada başıma gelmeyen şey kalmadı;
Çektiğim zahmetlere, yol olsa, dayanmazdı
Baskı ve azaptan, şu vücudum çok çekti;
Ve şayet işlediğimiz her bir günahın bedeli
Korkunç bir haşere olsaydı, o karanlık mezarı
Bize dar eder, cehenneme çevirirdi orayı.
Tekrar tekrar bedenlenir cehennem ehli
Ve kurtlar yine kemirir tüm bedenlerini
Böylece, tekraren tükenir ve yine dirilir
Cezalarını çekince de, tekrar huzura erişir.
Ben, kutsal savaşların mütevazı meydanıyım
Bazen bir efendi bazen de bir köle gibiyim
Kelamım, tıpkı çöldeki kum ve kuyular gibidir
Bir kelamım korkutuyorsa, bir başkası müjdecidir;
Ey inananlar! Çektiklerimi görüyorsunuz işte!
Karşıma alıp, insanı aldatıp tekrar delalete
Sürüklemek isteyen o dehşet saçan iblisleri
Engellemeye çalıştım, bağladım o pis ellerini
Çoğu vakit, Yakup üzere, karanlıklar içinde
Çarpıştım durdum, görmediğim kimselerle;
Fakat beşerler beni bilhassa öldürmek istedi
Bana karşı daima kin ve kıskançlık besledi
Ben ise, asla, Hak davamdan vazgeçmedim
Onlarla savaştım, lakin kimseden incinmedim
Savaş boyunca, “Bırakın yapsınlar!” diyordum
Kanlar içinde tek yaralı ben olayım istiyordum
Varsın hepsi vursun bana, aslında durmazlar ki
Zira sağ ellerine Ay’ı, sol ellerine Güneş’i
Versem de, düşmanlarım vazgeçmezdi asla
Yine de saldırırlardı bana şu çileli yolculukta
Fakat ne olursa olsun geri adım atmadım
Zira bu kutsal dava uğruna tam kırk yıl savaştım
İşte, bu türlü geçen bir ömrü nihayet tamamladım
Şimdi Allah’a gidiyorum, dünyayı geride bıraktım.
Greklerin Hermes’i, Musevilerin de Levi’yi
Desteklediği üzere siz de hiç bırakmadınız beni
Çektiğiniz bu problemler, kesinlikle son bulacak
Bu soğuk, ıssız geceye elbette Güneş doğacak
Müminler, asla ümidinizi kesmeyin O’ndan
Zira Kronnega dağlarını aslan yuvası yapan,
Denizleri incilerle, karanlıkları da yıldızlarla
Donatan Allah, şüphesiz sizleri de koymaz darda.
Sonra, “O’na inanıp teslim olun” diye ekledi
“İnanmayan, lakin, inkâr da etmeyenlerin yeri
Cennet ile cehennemi ayıran duvarın üzeri
Kararmıştır kalpleri, günah işlemek tek işleri;
Hiç kimse büsbütün günahsız değildir belki
Ama çabalayın ki, Allah cezalandırmasın sizi
Namaz kılın, bütün azalarınız değsin yere
Zira o dayanılmaz cehennem ateşi, sadece
O’nun için yere kapanmayan vücutları yakar
O, kapkaranlık dünyayı, masmavi gökle açar;
Misafiri sevin, dürüst olun, adaletle hükmedin
Yüce katında türlü türlü nimetler var sizin için
Yedi göğü geçmek için altın eğerli atlar,
Ve yıldırımları geride bırakan süratli arabalar
Huriler, tertemiz, daima ter ü taze ve neşeli
İncilerden yapılmış köşklerde oturur her biri
Cehennem ateş ehlini bekler, vay hallerine!
Ateşten ayakkabıları olacak ve giydiklerinde,
Sıcaklıkları kazan üzere beyinlerini kaynatacak
Cennet ehli ise, pek sevinçli ve gururlu olacak.”
Biraz durdu, daima ümitli olmalarını öğütledi
Sonra, ağır adımlarla yürümeye devam etti
Ardından, “Ey insanlar! Size sesleniyorum
Vakit saat doldu, ebedi bir âleme gidiyorum
Belki bu sizinle son görüşmemiz, çabuk edin
Beni tanıyan herkes gelip son sefer dinlesin
Bir kusurum olduysa, yüzüme söylesin” dedi.
Kalabalık sessizce sağa sola açılıp yol verdi
Gitti ve Ebufleya kuyusunda sakalını yıkadı
Biri ondan üç drahmi istedi, çıkardı verdi
“Şimdi, mezara bırakmaktan daha iyi” dedi.
Herkesin, bir güvercininki üzere ışıl ışıldı gözleri
Bakıp, kendilerini daima kollayan o büyük beşere,
Ağlıyordu halk; meskenine kadar eşlik ettiler ona
Birçoğu gözünü bile kırpmadan orada bekledi
Bütün geceyi dışarıda taşların üzerinde geçirdi
Ve sonraki sabah, günün ağardığını fark edince
“Ben artık kalkamıyorum” dedi, Ebubekir’e
“Kitap’ı alıp yanına, sen kıldıracaksın namazı.”
Eşi Aişe de o sırada cemaatin arkasındaydı
Ebubekir okuyor, Muhammed ise dinliyordu
Nihayet, okuduğu ayetleri yavaşça bitiriyordu
O, dua ve zikrini yaparken herkes ağlıyordu
Ve, Mevt Meleği çıkageldi akşama doğru
“İçeri girebilir miyim” diye müsaade istedi”