Ertuğrul Özkök, “Pazar Mektubu” başlığı altında, yazdığı ve “newsletter” olarak paylaştığı yazısında bugün Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük Ödülleri’ne değindi. Özkök, listede ilim-kültür ödülünün verileceği bir devir “Saray’ın fetvacısı” diye tanımlanan fakat bu savları reddeden Yeni Şafak muharriri ilahiyatçı Hayrettin Karaman’a itirazının olduğunu belirtti. Özkök, “Yazdığı köşede verdiği fetvalar benim inanç ve vicdan dünyamdan çok uzak. O nedenle değerlendirmeyi varsa ilgililerine bırakıyorum” fikrini lisana getirdi.
Özkök’ün “Külliye’ye ödül almaya galiba Asım Noyan gidecek” başlıklı yazısı şöyle:
Külliye’ye ödül almaya galiba Asım Noyan gidecek
Yılmaz Erdoğan’la aramızdaki şu konuşma geçen hafta geçti..
Geçen pazar yazımda sormuştum:
Külliye’ye, Cumhurbaşkanlığı Ödülü’nü almaya Mükremin Abi mi sarfiyat yoksa Asım Noyan mı?
İkisi de Yılmaz Erdoğan’ın yarattığı ve kolektif hafızamıza yerleştirdiği iki büyük karakter.
Biri 30 yıl öncesinin, özel televizyonun altın yıllarının “Bir Demet Tiyatro’sunun” şahane tipi…
Mahallenin serserisi, haytası…
Öteki ise küçük “Organize İşler’in” küçük reisi…
Yılmaz, Külliye’ye o berbat çizgili gömlekle gidilmez
Yılmaz Erdoğan o gün Kanada’daydı…
“Yılmaz, mükafatı almaya Külliye’ye hangisi gider?” diye sordum.
Cevabı şu oldu:
“Ödül sinema sanatına verildiğine nazaran herhalde Asım Noyan gider…”
Ben de “Aman o vakit gelirken Asım’a hoş bir kadro elbise al, o çizgili berbat gömlekle Külliye’ye gidilmez” dedim…
Yazışmadaki şu detay dikkatinizi çekmiştir
Tabii latifeydi yaptığımız…
Herhalde yazışmamızdaki şu detay sizin de dikkatinizi çekmiştir.
Ne ben ona “Ödülü almaya gidecek misin?” diye bir soru sordum.
Ne de o bana “Ödülü almaya gidip gitmemeye karar vermedim” üzere kelam etti.
Çünkü Yılmaz’ın mükafatı almaya gideceğine eminim…
Daha evvel sinema bahislerini konuşmaya gitmişti…
Bence de gitmesi doğrudur ve normaldir…
Eminim örgütlü troll çetelerinden biraz dayak yiyecektir, fakat hiç değeri yok…
Bence bu konu “Türkiye Yüzyılı” daveti ile artık kapandı…
Asım, teknenin gerisinde Superman’e ne demişti?
Yılmaz Erdoğan, şakayla “Herhalde Asım Noyan gider” dediği an başıma ‘Organize İşler’ sinemasının o sahnesi yeniden takıldı.
Filmde Supermen rolünü oynayan Tolga Çevik tesadüfen girdiği küçük üçkâğıtçı çetesine ayak uyduramamıştır ve ayrılmak istemektedir.
Asım Noyan da bunu anlamıştır ve onunla Boğaz kenarında bir tekneninarkasında sohbet etmektedir.
İşte orada Superman’e şunu söyler:
“Sen pak çocuksun Superman…”
Asım Noyan karakterinin özündeki çok kıymetli özelliklerden birini işte o sahnede görürüz.
Onun içinde de pak bir şeyler kalmıştır…
Külliye’de tahminen Erdal Tosun’un o şahane repliği de konuşulur
Kimbilir tahminen Asım Noyan Cumhurbaşkanı’na, Üzeyir rolünü oynayan Erdal Tosun’un o şahane repliğini de anlatır…
Süperman “Sen hiç konuşmuyorsun Üzeyir abi” deyince verdiği o şahane yanıtı:
“Bir vakitler çok konuştum lakin bir işe yaramadı…”
Ödülü almaya Behçet Necatigil gitseydi ne kaygısı?
Tabii mükafatı almaya, Yılmaz Erdoğan’ın “Kelebeğin Rüyası” sinemasında oynadığı Behçet Necatigil karakteri de gidebilirdi…
Tören sırasında, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a, mesela, Osman Kavala’ya duyduğu öfke için, sinemadan şu repliği aktarabilirdi:
“Bazen geleceği kazanmak için unutmak lazım.
Onu yapamıyorsanız…
‘Belki hatırlamamaya çalışılmalı…”
Ödülü almaya Aziz Özay da gidebilirdi, hatta gitmeliydi
Ödülü almaya “Yeşil Elmalar” sinemasının karakteri Aziz Özay da gidebilirdi mesela…
Sert mizaçlı bir baba…Üstelik siyasetçi..Belediye başkanı…
Kızlarının duyduğu şefkat muhtaçlığına karşılık vermeyen, kızlarını okula göndermeyen, şampuan kullanmasını yasaklayan, onlardan biriyle evlenmek isteyen çocuğun ailesi, onun partisine oy vermediği için reddeden bir babadır.
Eminim o ailenin “reisi” Aziz Özay’ın, AKP’nin “Reisi’ne” söyleyeceği hayli şey vardır.
|
Birine itirazım var, ikisi ilgi alanımda değil ancak gerisi bence çok güzel seçilmiş Biraz da bu yıl verilen öteki ödüllerden kelam edeyim. Çünkü bana nazaran bugüne kadar ki en âlâ seçimlerden biriydi. Jüri hoş bir iş yapmış. (*) Müzik alanında Ajda Pekkan… Kim itiraz edebilir ki…Her bahiste ayrıştığımız, millet olma özelliğimizi kaybettiğimiz şu günlerde, kim, hangi ödül bizi bu kadar birleştirebilir… (*) Sinema alanında Yılmaz Erdoğan…Yukarıda anlattım. Yıllardır anlatıyorum…O da birleştiren insan… (*) Tiyaro alanında Ayla Algan…Nesillere tiyatroyu sevdiren, o en çağdaş halini Anadolu’nun en klasik yanı ile birleştirebilmeyi başarmış, içselleştirmiş bir sanatçı…Anasının ak sütü kadar haketmiş. (*) Dans alanında Tan Sağtürk… Puant ayakkabısını, Batı’nın en şöhret yaratıcı sahnelerinde giymiş, sonra onları bırakıp, gelip Türkiye’ye yerleşmiş, İstanbul’da kalıp rahatça devam etmek, varken, o puant ayakkabılarını, Diyarbakır çocuklarına giydirmiş, dans sanatının en Batılısını en doğumuza taşımış, İzmirli büyük kardeşim. Çoktan haketti. (*) Karikatür, animasyon alanında Varol Yaşaroğlu.. Kral Şakir üzere UNESCO’nn uluslararası projelerine girecek kadar popülerleşen bir karakteri yaratan sanatçı. Milyonlarca çocuğun kalbine girmiş…Tam isabet bir ödül. (*) Edebiyat alanında Yavuz Bülent Bakiler… Benim edebiyat dünyamdan değil, lakin onbinlerce insanın dünyasından olduğu da kesin…Hak edilmiş bir ödüldür diye düşünüyorum. (*) Zanaat alanında Sevan Bıçakçı. Bir sefer değil, iki sefer tam isabet…Kim itiraz edebilir ki…Osmanlı kozmoğrafyasını takı sanatına milim milim işlemiştir…Kim sanatında onun kadar kadar hoş kurmuştur Medeniyetler ittifakını…Helal olsun. (*) Klasik sanatlar Gülbün Mesera..Tezhip ve minyatür sanatına katkıları, İslam kültürü konusundaki çalışmaları hiç unutulabilir mi…Tam isabet bir ödül hiç kuşkusuz. (*) Vefa Mükafatı Aşık Veysel…Bir sefer “Vefa” başlığı altında bir ödül verilmesine çok sevindim. Bunun Aşık Veysel’e verilmesine çok sevindim. Tek temennim, o vefa hissinin bir gün Kurtuluş Savaşı’nı veren kahramanlarımız için de herkesin gönlüne işlenmesi. (*) Fotoğraf alanında Salim Süleyman Tekcan: Hiç elbet çok hakkedilmiş bir ödül. Klasik ögeleri, kendi mitolojimizi kaç kiyi onun üzere özgün biçimde bugüne taşıyabilmiştir. (*) Gastronomi alanında Ömür Akkor ve Emre Akkor…Bir sefer gastronomi alanında ödül verilmesine çok seviniyorum. İkincisi bu yıl mükafatın, gastronomiyi Batılı bir mutfak sanatı zannedenlere, bunun bu türlü olmadığını anlatan iki şefe verilmesine sevindim. Üçüncüsü Ömür ve Emre üzere ikiz olup, hem tıpkı işi yapıp hem görüş farkına sahip olan, hem devamlı didişen iki kardeşe verilmesine sevindim. Bu ödül bize şunu anlatıyor: Kardeşler de farklı görüşte olabilir, farklı görüşte olanlar da kardeştir… (*) Mimari alanında Muharrem Hilmi Şenalp.. Hayatta en düzgün anlaştığım ancak en çok da tartıştığım beşerler mimarlardır. İtiraf edeyim, mimari anlayışı konusunda Hilmi Şenalp benim fakat tartışabileceğim bir insan olabilir. Zira bilhassa Selçuklu mimarisi ismine yapılan feci şeylerin Türk kentsel görünümüne çok ziyan verdiğine inanlardanım. Mesela Behruz Çinici’yle de bu hususta daima farklı düşündüm. Lakin mimarlık alanında ödül verilmesini daima çok gönülden destekledim.
(*) İlim kültür alanında Hayrettin Karaman. Şahsen tek itirazım bu mükafata. İslami ilim ve kültüre ne kattı bir şey diyemeyeceğim. Benim ne ilgi ne bilgi dünyama giren bir şey. Lakin yazdığı köşede verdiği fetvalar benim inanç ve vicdan dünyamdan çok uzak. O nedenle değerlendirmeyi varsa ilgililerine bırakıyorum. |
|
Rusya Stalin barokundan sonra Artık Putin barokunu inşa ediyor Dün okudum. (*) Rusya’da, Ukrayna savaşından sonra çok sayıda sanatçı ve yazarın çalıştığı tiyatrolar kapatılıyormuş. (*) Birtakım yapıtların müelliflerinin isimleri oyunun afişinden çıkarılıyormuş. (*) Savaş karşı pek çok ses sanatkarı sürgüne zorlanıyormuş. (*) Kitapçılara giden birtakım beşerler, kimi müelliflerin kitaplarının vitrinlerden indirilmesini, hatta üzerlerinin kapatılarak satılmasını istiyorlarmış. (*) Sonuçta iş Parlamento’da Putin yanlısı partinin küme liderinin bir sanatçı ve muharrir “beyaz listesi hazırlanması” teklifine kadar gitmiş. Yani, kara listelerle yetinmeyip, bir de “rejim yanlısı ulusal ve yerli sanatçı ve muharrirlerin listesini” yapmayı ve halka duyurmayı teklif etmiş.… 1980’li yılların ikinci yarısında Hürriyet’in Moskova temsilciliğini yaparken sık sık “devlet sanatçılarına” tahsis edilen devasa ve o kadar da korkutucu bir binanın önünde geçerdim. Bana hayalimdeki Fantoma Şatosu’nu hatırlatırdı. İkinci Dünya Savaşı sırsında esir Alman askerlerini zorla çalıştırarak inşa edilen 7 binadan biriydi. Bu binalara “Stalin Baroku” denilirdi. Stalinci Sovyet kültür anlayışının beyaz listesine giren sanatkarlar oturma imtiyazına sahipti bu binada… Anlaşılan kültür alanında artık de “Putin Baroku” devri başlıyor… Diyeceğim orada bunlar olurken, bizde bu mükafatların verilmesi bana hiç de üzücü görünmedi… Yani bu Külliye’ye hâlâ ödül almaya gidilebilir… |